ما شهروندان بهای کسری بودجه دولت پزشکیان را بدهیم؟

دولت زمان اجرای سهمیه بندی جدید و قیمت سه نرخی بنزین را اعلام کرد و از روز گذشته رسما کلید خورد. برای سهمیه های اول و دوم قیمت همانی است که بود اما برای نرخ سوم این قیمت پنج هزار تومان در نظر گرفته شده است. اما همین دو هزار تومانی که روی سهمیه بنزین رفت کار خودش را کرد. 

الان قیمت دلار به 129 هزار تومان رسیده؛ البته باید گفت 129 هزار تومان، یک دلار شده است. 

این افزایش قیمت با استدلال‌های همیشگی مثل قاچاق سوخت یا اینکه آب معدنی از بنزین گران تر است، انجام شد. در حالی که گفته می‌شود بین قیمت اخیر و قیمت واقعی بنزین حدود 50 هزار تومان اختلاف است. 

پس نه قیمت آنقدر بالا رفته که بنزین به قیمت واقعی اش نزدیک شود و نه آنکه تفاوت چندانی با قیمت قبلی دارد. 

رئیس مجلس هم هفته قبل گفت که سه نرخی کردن قیمت بنزین نه تاثیری در قاچاق سوخت دارد و نه مصرف را کاهش می دهد.

پس دقیقا علت اینکه چرا باید روی هر لیتر بنزین دو هزار تومان دیگر برود و در پی آن تورم و ... ایجاد شود چیست؟

پاسخ روشن است: دولت کسری بودجه دارد و ما شهروندان باید بهایش را بپردازیم. 

موقع بستن کمربندها که می شود ما بی قدرتان باید جور دولت را بکشیم و دولت علیه کوچکترین سختی ای به خود راه نمی دهد که خرج کردنش را کنترل کند. 

نهایت تلاش آقای پزشکیان ظاهرا این بوده که بیاید و بگوید این همه سازمان بودجه بگیر داریم که بروندادی ندارند. 

کسی نیست که نداند بزرگترین بودجه بگیرانی که عملکردشان برای هیچ کس مشخص نیست، مراکز فرهنگی هستند. 

بزرگترین شان صداوسیما با 30 هزار میلیارد بودجه است و در ادامه نام‌هایی مثل سازمان تبلیغات اسلامی، جامعه المصطفی و ... می بینیم. 

به عبارت دیگر پیش از همه، قرار است به زندگی ما فشار وارد شود که امثال وحید جلیلی سازمان فربه‌تری پیدا کنند و با اعتماد به نفس بیشتری وطن را به آغل تشبیه کنند یا بگویند هرکس ناراحت است جمع کند و برود!

یا یک نهاد دیگر هزار میلیارد بودجه بگیرد که در ژاپن مردم را مسلمان کند. 

آقای پزشکیان از قدیم گفته اند چاه نکن بهر کسی اول خودت بعدا کسی. اگر راست می گویید بودجه بگیران را کنار بگذارید. اما نمی توانید چون بیشتر از وفاق ملی دنبال وفاق با این بودجه بگیران هستید.

*روزنامه نگار